© 2009- Alle Inhalte,Texte, Bilder und Grafiken sind urheberrechtlich geschützt!
OP D’ LUUR - MET BLECK NO LEEK
Abbildung: „Et Klüasterke“ - Kloster- ehemaliger Rittersitz.
Das Gebäude musste vor
ein paar Jahren dem Neubau eines Alten- und Pflegeheimes weichen.
Erenneronge a Leek (Lieck)
Et jöff e Pläetzke op d’ Ead, dat es on bliff mech goldes weat, weil ech su stoot a Papp sin Honnd - duar et Dörp kosch joahn em Heemetlonnd. Hie woar ech Kennd, hie wuad ech jruat, omsörcht on kaunt keen Herzensnuet Joa, weil ech rondrom jlöcklech woar, su männeje Stond, su männesch Joahr. D’ Kengertied senn ech em Droom on schuggele mech bie Ekeboom, met Oma drare op d’ Ärm d’ Flaa on Weck noa Frantze Herm. Komm an et Kluaster ech vorbie, senn ech oss legge noch op Rieh. Wiar Puute doa jeschloape hant, jeseangend van en Nonnehand. Bie Woltesch Klöas on Laumes Rös, doa joof et Klömkes on Jemöös. On op d’r Berch d’ schönnste Tied woar, wenn d’ Botterkees schuat wiet. Jewoart wuat man va Müahle Mattes, on dat es och all long vorbie. Du, Leek, böss neet mie wie vor Joahre, su kleen on enjerahmt va Koare. Böss en d’ Bredde jood jejonge, nü Hüüser stonnt statt Bonnestonge. Et hätt sech sue verängert hie, ech fäng d’r Saal, d’ Paasch neet mie, d’r Lade a d’r Eck es vutt, et Müahlebäakske tujeschott. Doa, wu ech hann d’ Kurv jekratzt, jeet et jraduut on eng och vattz. Dat alles bliff em Senn bestoahn: „D’ LEEKER MÜAHLE darf neet verjoahn!“
D’r Müahlekonnt
LIECKER MÜHLE
Ein Dank der Familie Nünnerich-Vogels, die freundlicherweise das Foto „Liecker Mühle“
aus ihrem Privatbesitz zur Verfügung stellte.
Kirmes en Hensberch
(Dagblaat: 29. Sept. 1990)
Wu d’ hoote Päadches driade on d’ Äutekes
höer Ronnd,
wu och hie on doa ens pissde a d’ Buud ’ne nötte Hond,
wu d’ Ponys friedlech
stenge, loote strieke sech et Fell,
on d’ Raupebahn, se steng ömmer a d’ selve Stell
-
medde en d’ Stadt.
Wu d’r Zuckerbäcker reep: „Jong, et es noch Watte doa!“
Wu d’r
Lukkas wuad jeschlare, dat d’ Uahre platzde boa.
Wu d’ Hoare fluare huach op d’ Kettekarussel,
on
trotz Orjel, pöff on tüüt, huat man Ekeboom sin Schell -
medde en d’ Stadt.
Wu sech
aut on jonk ens troofe on su mennesch Küsske schmook,
wu man eng soat on dropp waade,
dat eronger jeng et Dook.
Wu ’ne aue Minsch d’r Kirmesmaat blend och fänge deng -
weil
op d’r Maat wuat opjebuut – on man sue d’ Musek huat -
medde en d’ Stadt.
Doa nu all
dett wuad verlooch, hät et Messmoot vöal jebrooch.
Neet d’ Musek ess d’ hüare nu mie
en d’ Stadt,
on och neet d’ Schuggelschell, die su long jebimmelt hat.
Vör d’ Kenger
ess et koat, alleen d’ loope trotz d’r Roat -
su wiet uut d’ Stadt.
Koam man uut d’
Kneip jeloope, jeng man sech ’ne Backföösch koope,
nu man keene Aat mie hät noa d’r
Rond d’ loope va d’ Stadt.
Befüar man doa ess, ess man flau -’ne Freame söckt en Stond
all jau.
On bestoafe ess man vattz op dea nüe Kermesplatz,
dea lekk uut et Hatt va
d’ Stadt
Selvs klenne Dörpkes halde stoot en Plaatz vör der Kirmesmaat jereet.
Äver
en Hensberch verjeas man söckt; Kirmes, watt deste oss leed!
Doa alles weade soll
nu su staatz, ess vör d’r Kirmesmaat medde keen Plaatz.
Ech meen d’ saare oahne Huahn:
Kirmes ess en Traditiuan,
on d’ Buude, Karussells on d’ Zuckerwatt - jehüare en et
Hatt
van d’ Stadt.
(Van doa aan woar d’r Kirmesmaat werr en d’ Stadt.)
Mie Hensberch
Kott a d’ Pöal, am Eng van et Lonnd, leckst du schönn Städtche, „Hensberch“ jenonnt. Häss e eje Wappen on en Kerk su jruat - en fröhere Tiet sujar Adel em Bloot. Hongende Joahre bösste op aut jeweas, dovan süht man hie on doa on op d’r Bersch ene Reas. Hensberch, die Beakske es long net mie doa, wu et ens woar, es neet ens d’ roa. Et leep duar d’ Juasepstroat a Terasky vorbie, on op d’ Appelstroat woar et d’ sieahn. Aaf on tuu, wenn et döchtech reangene deng, leep et sujar doa bis enn d’ Hüser erenn. Hensberch, watt woarste e jedöllech Lomm, als ma avong on troch dech d’ Valde su strong. D’r Wuahlstand hät et Jesesch dech polieat, wuat och neet ömmer jenoch uutprobieat. Äver dat man dech hät jekrempelt eromm, woar vör d’r Opschwönk jarneet su domm. Op et Autobahnscheld bie Nüüß d’ all stehs, wat bönn ech stoot, Hensberch, su döcks ech dat leas. Hensberch, man hätt dech esue omjebuut - stöng ene op, dea long es all duat, vöng dea sech hüüt neet mie teräsch, hea möch sech orienteare a d’ Kerk op d’r Berch. D’r Jaskeatel ess vutt, d’r Bahnhoaf neet mie. Kurve feahle on Blonk Weaverie, On wu fröher et GASTES woar, löppt nu uut ’ne Pött Waater su kloar. A dat Prachtstöck bliff man jear sette on stoahn on lett d’ Jedonke en d’ Verjongenheet joahn. Wie et Züchske noch fuaht noa Lendere on trück, on op d’r Maat, d’ Bööm woare dick. Et weade noch enneje Joahre verjoahn, dat man onger d’ nüe jeschötzt werr ka stoahn. D’r Maatebrunne ess neet jod jeliehe, äver hea wisst oss henn op d’ Industrie. On wu jeng et henn, wüar die neet mie hie. On sett och ennije d’r Ärjer em Liev, Hensberch, du häss ömmer ene joe Bedriev. Üaverall stonnt Dösche on Stöllkes jereet on Lüüh süet man sette su long et mar jeeht. Wie d’ Ead sech schott an d’r Selfkauntronnd, woarst du „Hensberch“ üaver Nooch bekonnt. En d’ janze Welt wuat dinne Naam jenonnt. On jelonger ech kiek, jefällste mech Stadt. Vör dech schloch vröher on och hüüt noch mie Hatt.
1 2 3
1 2 3